Τα παιδιά δεν είναι κτήμα μας, δεν είναι δούλοι μας. Δεν είναι αντικείμενα που τα χρησιμοποιούμε όποτε και όπως θέλουμε.
Είναι ψυχές που έρχονται από την ίδια πηγή που ήρθαμε κι εμείς, από την ίδια ενέργεια. Εμείς είμαστε απλώς τα οχήματα που κατεβαίνουν αυτές οι ψυχές εδώ στη γη και μας βοηθούν να νιώσουμε ολοκλήρωση με τη δημιουργία τους. Οφείλουμε, λοιπόν, σεβασμό σ' αυτές τις ψυχές και στην ανάπτυξή τους.
Δεν θα πρέπει να μας απασχολεί μόνο μήπως κρυώσουν, μήπως πεινάσουν, μη χτυπήσουν. Περισσότερο απ' όλα οφείλουμε να νοιαζόμαστε για την ψυχή τους. Αυτή είναι το εργαστήρι που θα δημιουργήσει έναν άνθρωπο ευτυχισμένο, σωστό, δημιουργικό. Όπως το στομάχι μας είναι το εργαστήρι που τρέφει το σώμα μας, το οποίο χρειάζεται τροφή για να αναπτυχθεί, έτσι και η ψυχή μας χρειάζεται την αγάπη.
Βέβαια, όλοι λέμε ότι αγαπάμε τα παιδιά μας. Πώς, όμως, είναι η αγάπη μας; Είναι σωστή ή είναι μια αγάπη κτητική, ιδιοτελής, μία αγάπη που έχει δικούς της όρους και απαιτήσεις με πολλά "πρέπει" και "θέλω";
Συνήθως αποθέτουμε στις πλάτες των παιδιών μας την ευθύνη της επιτυχίας μας στην κοινωνία και ξεχνάμε ότι κι αυτά είναι εδώ για να δουλέψουν και να δημιουργήσουν με το δικό τους τρόπο τη δική τους ζωή. Όμοια το ξέχασαν και οι γονείς μας και οι γονείς εκείνων και, δυστυχώς, δημιουργούμε συνεχώς δυστυχισμένους ανθρώπους, που επιδιώκουν να εκπληρώσουν τις επιδιώξεις άλλων, αγνοώντας ή παραβλέποντας τις δικές τους ανάγκες κι επιθυμίες.
Και το πιο τραγικό είναι ότι όσο πιο πολύ αγχωνόμαστε κι αγωνιούμε γι' αυτά και τα πνίγουμε με την πολλή μας αγάπη, τόσο δημιουργούνται άσχημες καταστάσεις και γινόμαστε όλοι δυστυχισμένοι.
*Από το βιβλίο "Το φωτεινό μονοπάτι" της Σοφίας Αναστασίου.
Διαβάστε επίσης:
