Τα παρακάτω βιβλία κυκλοφορούν μόνο σε ηλεκτρονική μορφή ως αρχείο pdf. Αν ενδιαφέρεστε να τα αποκτήσετε, παρακαλώ στείλτε email στο nbatras@yahoo.com
🔷🔷🔷🔷🔷
Ψιθυριστά Σχεδόν (ποιήματα)
Τίτλος: Ψιθυριστά σχεδόν
Συγγραφέας: Ειρήνη Γιάννου-Μπάτρα
Σελίδες: 124
Έτος έκδοσης: 2023
Δείγμα από το βιβλίο
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΟΥ
Υπάρχουν κι αυτές οι μέρες
που δεν τις βλέπουμε,
γιατί νυχτώνει μες στο νου.
Κι όταν νυχτώνει εκεί
οι μέρες και το φως δε λάμπουν
μα σκοτεινιάζουν απ' το φόβο
που είναι χειρότερος
κι από το σκοτάδι.
Γιατί το σκοτάδι είναι έξω
ενώ ο φόβος μέσα
μέσα στο νου
που όλα τα νυχτώνει
όταν φοβάται.
❖
ΤΡΕΛΑ ΕΙΝΑΙ
να υπερβαίνουμε τα όρια
που νομίζουμε ότι έχουμε.
Να δοκιμάζουμε
τα φτερά του πνεύματος.
Να βαδίζουμε σύμφωνα
με μας για το καλό όλων
κι αυτό σαν τρέλα φαίνεται.
Πώς θα κόψουμε
τα σχοινιά της σκλαβιάς,
αν δεν γνωρίζουμε
ότι υπάρχουν μέσα μας;
Πού θα βρούμε τη δύναμη
αν δεν ανακαλύψουμε την ψυχή μας
που είναι αθάνατη και ελεύθερη;
Μόνο με την ψυχή τολμάμε
κι αυτό σαν τρέλα φαίνεται,
μα ό,τι φαίνεται είναι απατηλό.
❖
ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ
Είναι το αμοιβαίο άγγιγμα
ανάμεσα σε εμάς
και το Θεό
που μας μεταμορφώνει.
Μας δίνει φως
από το φως του
και διάρκεια
από την απεραντοσύνη του.
Αυτό το υπέρ-άγγιγμα
το κατακτούμε
με εσωτερικούς αγώνες
όταν δουλεύουμε τα πάθη μας·
δεν μας χαρίζεται.
Η ζωή γνωρίζει
πότε είμαστε έτοιμοι
για το επόμενο σκαλοπάτι.
Όσο κατεβαίνουμε,
άλλο τόσο ανεβαίνουμε.
Η αυτογνωσία προϋποθέτει
βουτιά στην άβυσσο
του «εγώ» μας
ταπεινοσύνη
και συνειδητοποίηση
των λαθών.
Δεν υπάρχει ωραιότερος δρόμος
από τη γνωριμία με τον εαυτό μας
και τον δημιουργό μας.
ΟΙ ΑΘΕΑΤΟΙ
Δεν ανεβαίνουμε μόνοι μας
έχουμε βοηθούς
που είτε δεν τους βλέπουμε
είτε δε θέλουμε να τους δούμε.
Οι βοηθοί μας είναι λιγότερο οι φίλοι
και περισσότερο οι «εχθροί».
Τα κομμάτια του εαυτού μας
που δεν αποδεχόμαστε
είναι ο κρυφός θησαυρός μας.
Χωμένα εδώ κι εκεί
μέχρι την εκταφή τους
ύστερα από πολλή εσωτερική δουλειά.
Αυτοί είναι οι αθέατοι βοηθοί μας.
"Νύχτα προς το ξημέρωμα. Μόλις απογειώθηκαν. Το αεροπλάνο γεμάτο. Όλοι, μικροί μεγάλοι, μισονυσταγμένοι από το πρωινό ξύπνημα. Ένα μωράκι σαν να νιώθει άβολα και βγάζει μερικές φωνούλες. Τίποτα το ανησυχητικό.
Το θέαμα από το παράθυρο εξαίσιο. Μια λέξη μόνο θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτό που βλέπει. Μαγεία. Οι περισσότεροι συνταξιδιώτες έχουν αποκοιμηθεί. Ο ουρανός βρίσκεται στη γη με τους αστερισμούς του σε απίθανα σχήματα χάρη στον ηλεκτρισμό που εφεύρε ο άνθρωπος. Δύο ποτάμια από χρυσή και κόκκινη λάβα αργοκυλάνε ήρεμα, λόγω της απόστασης, περνάνε ένα κυκλικό σημείο και μετά συνεχίζουν την αντίθετη πορεία τους. Το ένα αυτοκίνητο μετά το άλλο. Άλλοι προς τη μία κατεύθυνση και άλλοι προς την άλλη. Πού πάνε οι άνθρωποι; Από πού έρχονται; Τους βλέπει να χάνονται στο σκοτάδι. Φαντάζει ατέρμονη η διαδικασία.
Το μωράκι συνεχίζει να νιώθει άβολα. Ίσως θέλει το γαλατάκι του. Στα μωρά δεν αρέσουν τα ταξίδια. Αποπροσανατολίζονται. Θέλουν τη σταθερή σιγουριά μιας ζεστής αγκαλιάς για να μεγαλώσουν. Τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί ο πρώτος χρόνος της ζωής τους.
Τι βλέπει; Διακρίνεται ένα αμυδρό φως στον ορίζοντα. Μια αραχνοΰφαντη συννεφιά σκεπάζει τώρα αραιά και πού τις πόλεις και τα χωριά. Απομακρύνονται σταθερά από τη Γη. Αμέτρητες φορές χάθηκε μες στα σύννεφα. Ψάχνει να βρει το μονοπάτι που οδηγεί στον ουρανό. Δεν φταίνε όμως οι βροχές και οι ηλιοφάνειες. Πιο πολύ φταίνε τα αλλόκοτα όνειρα που μπαίνουν μπροστά και τη θαμπώνουν, είτε κοιμάται είτε είναι ξύπνια.
Ο ορίζοντας ανοίγει ελάχιστα για να μπει το φως της ανατολής. Από κάτω μαύρο και βαθύ πορτοκαλί και από πάνω αποχρώσεις του μπλε. Ένα μπλε διάφανο, κρυστάλλινο, απόκοσμο. Ανοίγει κι άλλο. Το σκοτάδι υποχωρεί σιγά-σιγά δίχως αντίρρηση στο φως. Τώρα διακρίνονται λίγα συννεφάκια στο βάθος. Εκεί, να μπορούσε να δει λίγο πιο δεξιά… Έχει κολλήσει το κεφάλι της στο παράθυρο. Κάτι φαίνεται... [...]
Ζούμε τόσο μηχανικά που δεν αντιλαμβανόμαστε τι κάνουμε. Άλλοι είμαστε εξωτερικά και άλλοι εσωτερικά. Μάθαμε τόσο καλά τις καθημερινές κινήσεις μας που δεν τις σκεφτόμαστε πια. Και αφού δεν τις σκεφτόμαστε, τώρα έχουμε το χρόνο να σκεφτόμαστε ό,τι θέλουμε. Έτσι νομίζουμε, επειδή δεν σκεφτόμαστε αυτά που εμείς θέλουμε. Ο νους μας φλυαρεί εφόσον δεν τον ελέγχουμε, εφόσον δεν τον αναγκάζουμε να βρίσκεται εκεί που βρισκόμαστε εμείς. Αυτό μας κάνει άλλα να σκεπτόμαστε και άλλα να πράττουμε, παθαίνουμε ατυχήματα, υποκρινόμαστε. Δεν ζούμε στο παρόν, στη στιγμή, αλλά στο παρελθόν ή στο μέλλον. Και επειδή έχουμε και μπορούμε να κάνουμε πολλά, στο τέλος φυσικά κουραζόμαστε και τη στιγμή εκείνη μπορεί να συμβεί να κατηγορήσουμε ακόμα και τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα ότι δεν μας βοηθούν αρκετά, ότι δεν προσφέρουν, ότι δεν κάνουν τίποτα, ενώ εμείς...
ΤΟ ΑΧΡΟΝΟ
Δεν έχω χρόνο να σέρνομαι
να βαρυγκομώ
να κρίνω
να απογοητεύομαι
Ούτε στιγμή για χάσιμο
Αν δεν βρω το άπειρο
που είμαι
χρόνο δεν έχω
να τον σπαταλώ στα χαμηλά
Για το άχρονο
μόνο γι’ αυτό έχω χρόνο
Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ
Μπροστά μου η θάλασσα
σε virtual reality
μου υπενθυμίζει την παροδικότητα
της φύσης μου
Ένα κύμα με πετάει έξω
ένα κύμα με ρουφάει μέσα
Τι άλλο είμαι από ένα βότσαλο
που υπακούει στις παρορμήσεις
του σύμπαντος;
Τι άλλο από ένα φτερό
στα τερτίπια του αιώνιου
που κάθε στιγμή αλλάζουν;
Κι όταν γελά θέλει να λάμπουν
όλα γύρω του
Κι όταν κλαίει
να μαυρίζει ο τόπος
Ένα αθώο λουλούδι όμως
του ανέμου τα παιχνίδια
δεν φοβάται
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Τα όνειρα πραγματοποιούνται
όταν αποτελούνται
από τα υλικά της χαράς της αυγής
του φωτός του δειλινού
Όταν χωράνε
μέσα στην απεραντοσύνη
του Θεού
Όταν δεχόμαστε
να παίξουμε με τη ζωή
εμπιστευόμενοι τον εαυτό μας
Όταν δεν είναι φτιαγμένα
από ψευδαισθήσεις
Όταν δεν υπάρχουν μέσα μας
αξεδιάλυτα σκότη
που δεν μας αφήνουν
να λάμψουμε
Όταν δεν τα δημιουργούμε
με το νου μας
αλλά τα βλέπουμε να ξετυλίγονται
χωρίς να τα προσδοκούμε
Όταν αποδεχόμαστε τα γεγονότα
κατά την ώρα της δημιουργίας τους
από την ίδια τη ζωή
Όταν αφήνουμε χώρο
για την άφιξή τους
χωρίς να πιέζουμε καταστάσεις
Τότε παύουν να είναι όνειρα
Έχουν ήδη πραγματοποιηθεί
Είναι το αμοιβαίο άγγιγμα
ανάμεσα σε εμάς
και το Θεό
που μας μεταμορφώνει.
Μας δίνει φως
από το φως του
και διάρκεια
από την απεραντοσύνη του.
Αυτό το υπέρ-άγγιγμα
το κατακτούμε
με εσωτερικούς αγώνες
όταν δουλεύουμε τα πάθη μας·
δεν μας χαρίζεται.
Η ζωή γνωρίζει
πότε είμαστε έτοιμοι
για το επόμενο σκαλοπάτι.
Όσο κατεβαίνουμε,
άλλο τόσο ανεβαίνουμε.
Η αυτογνωσία προϋποθέτει
βουτιά στην άβυσσο
του «εγώ» μας
ταπεινοσύνη
και συνειδητοποίηση
των λαθών.
Δεν υπάρχει ωραιότερος δρόμος
από τη γνωριμία με τον εαυτό μας
και τον δημιουργό μας.
❖
ΟΙ ΑΘΕΑΤΟΙ
Δεν ανεβαίνουμε μόνοι μας
έχουμε βοηθούς
που είτε δεν τους βλέπουμε
είτε δε θέλουμε να τους δούμε.
Οι βοηθοί μας είναι λιγότερο οι φίλοι
και περισσότερο οι «εχθροί».
Τα κομμάτια του εαυτού μας
που δεν αποδεχόμαστε
είναι ο κρυφός θησαυρός μας.
Χωμένα εδώ κι εκεί
μέχρι την εκταφή τους
ύστερα από πολλή εσωτερική δουλειά.
Αυτοί είναι οι αθέατοι βοηθοί μας.
🔷🔷🔷🔷🔷
Ταξιδευτής του κόσμου (νουβέλα)
Τίτλος: Ταξιδευτής του κόσμου
Συγγραφέας: Ειρήνη Γιάννου-Μπάτρα
Σελίδες: 135
Έτος έκδοσης: 2012
Περιγραφή: Στο βιβλίο παρουσιάζεται μια αληθινή εμπειρία πνευματικής αφύπνισης που βίωσε η συγγραφέας, μέσα από πεζό και ποιητικό λόγο.
Δείγμα από το βιβλίο
Το θέαμα από το παράθυρο εξαίσιο. Μια λέξη μόνο θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτό που βλέπει. Μαγεία. Οι περισσότεροι συνταξιδιώτες έχουν αποκοιμηθεί. Ο ουρανός βρίσκεται στη γη με τους αστερισμούς του σε απίθανα σχήματα χάρη στον ηλεκτρισμό που εφεύρε ο άνθρωπος. Δύο ποτάμια από χρυσή και κόκκινη λάβα αργοκυλάνε ήρεμα, λόγω της απόστασης, περνάνε ένα κυκλικό σημείο και μετά συνεχίζουν την αντίθετη πορεία τους. Το ένα αυτοκίνητο μετά το άλλο. Άλλοι προς τη μία κατεύθυνση και άλλοι προς την άλλη. Πού πάνε οι άνθρωποι; Από πού έρχονται; Τους βλέπει να χάνονται στο σκοτάδι. Φαντάζει ατέρμονη η διαδικασία.
Το μωράκι συνεχίζει να νιώθει άβολα. Ίσως θέλει το γαλατάκι του. Στα μωρά δεν αρέσουν τα ταξίδια. Αποπροσανατολίζονται. Θέλουν τη σταθερή σιγουριά μιας ζεστής αγκαλιάς για να μεγαλώσουν. Τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί ο πρώτος χρόνος της ζωής τους.
Τι βλέπει; Διακρίνεται ένα αμυδρό φως στον ορίζοντα. Μια αραχνοΰφαντη συννεφιά σκεπάζει τώρα αραιά και πού τις πόλεις και τα χωριά. Απομακρύνονται σταθερά από τη Γη. Αμέτρητες φορές χάθηκε μες στα σύννεφα. Ψάχνει να βρει το μονοπάτι που οδηγεί στον ουρανό. Δεν φταίνε όμως οι βροχές και οι ηλιοφάνειες. Πιο πολύ φταίνε τα αλλόκοτα όνειρα που μπαίνουν μπροστά και τη θαμπώνουν, είτε κοιμάται είτε είναι ξύπνια.
Ο ορίζοντας ανοίγει ελάχιστα για να μπει το φως της ανατολής. Από κάτω μαύρο και βαθύ πορτοκαλί και από πάνω αποχρώσεις του μπλε. Ένα μπλε διάφανο, κρυστάλλινο, απόκοσμο. Ανοίγει κι άλλο. Το σκοτάδι υποχωρεί σιγά-σιγά δίχως αντίρρηση στο φως. Τώρα διακρίνονται λίγα συννεφάκια στο βάθος. Εκεί, να μπορούσε να δει λίγο πιο δεξιά… Έχει κολλήσει το κεφάλι της στο παράθυρο. Κάτι φαίνεται... [...]
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαλογισθεί κανείς. Ένας είναι να κάθεσαι αναπαυτικά, με ίσια την πλάτη, με τα μάτια κλειστά, και να εστιάζεις την προσοχή σου στην αναπνοή σου, την πιο φυσιολογική λειτουργία του ανθρώπου. Όταν αρχίζει ο νους σου να φλυαρεί απλώς να τον παρατηρείς. Καθώς παρατηρούμε το φλύαρο νου μας, αποταυτιζόμαστε από αυτόν και φθάνουμε στο κέντρο μας, την ίδια τη συνειδητότητά μας. Αυτό μας χαλαρώνει αφού δεν υφίσταται πλέον διαμάχη μέσα μας, μεταξύ του φλύαρου νου μας και του είναι μας. Φτάνουμε σε μια κατάσταση εσωτερικής σιωπής και αυτό μας οδηγεί στην επίγνωση του εαυτού μας. Επίγνωση σημαίνει χαλάρωση. [...]"
🔷🔷🔷🔷🔷
Συντρίμμια του εγωισμού (ποιήματα)
Τίτλος: Συντρίμμια του εγωισμού
Συγγραφέας: Ειρήνη Γιάννου-Μπάτρα
Σελίδες: 144
Έτος έκδοσης: 2016
Δείγμα από το βιβλίο
Δεν έχω χρόνο να σέρνομαι
να βαρυγκομώ
να κρίνω
να απογοητεύομαι
Ούτε στιγμή για χάσιμο
Αν δεν βρω το άπειρο
που είμαι
χρόνο δεν έχω
να τον σπαταλώ στα χαμηλά
Για το άχρονο
μόνο γι’ αυτό έχω χρόνο
❖
Μπροστά μου η θάλασσα
σε virtual reality
μου υπενθυμίζει την παροδικότητα
της φύσης μου
Ένα κύμα με πετάει έξω
ένα κύμα με ρουφάει μέσα
Τι άλλο είμαι από ένα βότσαλο
που υπακούει στις παρορμήσεις
του σύμπαντος;
Τι άλλο από ένα φτερό
στα τερτίπια του αιώνιου
που κάθε στιγμή αλλάζουν;
Κι όταν γελά θέλει να λάμπουν
όλα γύρω του
Κι όταν κλαίει
να μαυρίζει ο τόπος
Ένα αθώο λουλούδι όμως
του ανέμου τα παιχνίδια
δεν φοβάται
❖
Τα όνειρα πραγματοποιούνται
όταν αποτελούνται
από τα υλικά της χαράς της αυγής
του φωτός του δειλινού
Όταν χωράνε
μέσα στην απεραντοσύνη
του Θεού
Όταν δεχόμαστε
να παίξουμε με τη ζωή
εμπιστευόμενοι τον εαυτό μας
Όταν δεν είναι φτιαγμένα
από ψευδαισθήσεις
Όταν δεν υπάρχουν μέσα μας
αξεδιάλυτα σκότη
που δεν μας αφήνουν
να λάμψουμε
Όταν δεν τα δημιουργούμε
με το νου μας
αλλά τα βλέπουμε να ξετυλίγονται
χωρίς να τα προσδοκούμε
Όταν αποδεχόμαστε τα γεγονότα
κατά την ώρα της δημιουργίας τους
από την ίδια τη ζωή
Όταν αφήνουμε χώρο
για την άφιξή τους
χωρίς να πιέζουμε καταστάσεις
Τότε παύουν να είναι όνειρα
Έχουν ήδη πραγματοποιηθεί
.jpg)
🔷🔷🔷🔷🔷
Βιογραφικό
Άλλα έργα της:
- "Ο Χείμαρρος της Μνήμης" (ποιητική συλλογή, 1994) [δεν κυκλοφορεί πλέον]
Διακρίσεις:
- Το ποίημα «Θέμα συνείδησης» που περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή «Ο Χείμαρρος της Μνήμης» διακρίθηκε με έπαινο σε Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό (1986) που διοργάνωσε η εφημερίδα «Τα Νέα» για νέους λογοτέχνες.
- Το βιβλίο «Ταξιδευτής του Κόσμου» διακρίθηκε με έπαινο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λογοτεχνίας (2010) που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
