Το απόφθεγμα της ημέρας
"Το να συνειδητοποιήσεις τι είσαι είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις στον κόσμο."
~Ραμάνα Μαχάρσι

Ρόμπερτ Νατζέμυ: Τι μπορούμε να μάθουμε από την πανδημία

Το πρώτο που μπορούμε να μάθουμε από την πανδημία είναι η αποδοχή. Το να αποδεχτούμε ότι αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε με τον τρόπο που έχουμε μάθει να λειτουργούμε τα προηγούμενα χρόνια.

Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε δημιουργήσει μια ισορροπία, ενεργειακή και συναισθηματική, με διάφορους τρόπους εκτόνωσης και απασχόλησης, με την εργασία μας, τις φιλίες, τα ψώνια, τα μπάνια, το χορό, κ.ά. Όλα αυτά έχουν μειωθεί τώρα και μένουμε πιο πολύ με τον εαυτό μας και την οικογένειά μας. Για κάποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Δεν είναι άδικο, κακό ή λάθος.

Το δεύτερο μάθημα είναι η υπέρβαση. Η υπέρβαση των αναγκών, των προσκολλήσεων και των συναισθημάτων που έχουμε επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε κάθε στιγμή αυτό που θα θέλαμε και έχουμε συνηθίσει. Μπορεί αυτό που κάνουμε να είναι κάτι καλό, όπως το να βοηθάμε τους άλλους ή να δημιουργούμε, αλλά τώρα παίρνουμε ένα μάθημα ύπαρξης. Μαθαίνουμε να βιώνουμε την πληρότητα της ύπαρξής μας, ότι δεν χρειαζόμαστε κάτι άλλο για να ισορροπήσουμε ή να συμπληρώσουμε την ύπαρξή μας. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο μάθημα, ότι για να νιώθουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι δεν έχουμε ανάγκη από τόσες πολλές δραστηριότητες και επαφές. Μαζί με την υπέρβαση παίρνουμε και το μάθημα της πληρότητας.

Το τρίτο μάθημα είναι η ελευθερία. Συνήθως νιώθουμε ελεύθεροι όταν κάνουμε αυτό που θέλουμε. Η πραγματική ελευθερία όμως είναι το να είμαστε καλά, ευτυχισμένοι και ήρεμοι, είτε κάνουμε αυτά που θέλουμε είτε όχι. Χρειάζεται μια αναθεώρηση για το τι σημαίνει ελευθερία. Ελευθερία σημαίνει να είμαι ήρεμος, ευτυχισμένος και να αγαπώ ό,τι και αν συμβαίνει.

Ένα άλλο μάθημα είναι να δούμε πώς επηρεάζουμε το σύνολο μέσα από τον διαλογισμό και τον οραματισμό. Θα πρότεινα κάθε μέρα να φέρνετε στο νου σας όσους υποφέρουν, είτε σωματικά είτε συναισθηματικά, είτε έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα, είτε φοβούνται για τα οικονομικά τους, να τους οραματιστείτε με φως μέσα τους, αναγνωρίζοντας τον Θείο εαυτό τους, γιατί ο καθένας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία προσωρινή έκφραση της Θείας συνειδητότητας. Να οραματιζόμαστε ότι η συνειδητότητα τούς γεμίζει και τους δίνει ηρεμία, τους βοηθάει στην υγεία τους και τους δίνει καθοδήγηση. 

Θα πρότεινα να κάνουμε το ίδιο και για όσους υπηρετούν όλους αυτούς που αντιμετωπίζουν προβλήματα και ειδικά τους ήρωες στα νοσοκομεία, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Επίσης, για όσους στράφηκαν στην αντικοινωνική συμπεριφορά και στο έγκλημα εξαιτίας του φόβου και της αποξένωσης που βιώνουν. Να θυμόμαστε ότι μέσα τους υπάρχει η Θεία συνειδητότητα και να ευχόμαστε να έρθουν σε επαφή με αυτή. Να στέλνουμε φως και σε όσους έχουν εξουσία και λαμβάνουν αποφάσεις για όλους μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ιός δεν είναι κάτι ξεχωριστό από εμάς. Είναι κομμάτι της συνειδητότητας και παίζει κάποιο ρόλο. Μπορεί να μη μας αρέσει ο ρόλος που παίζει, αλλά κάτι μπορεί να χρειάζεται να καθαριστεί, κάποιες ψυχές να φύγουν από αυτή τη διάσταση - ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε αυτά τα σώματα. Δεν λέω να μην προστατεύουμε το κάθε σώμα, αλλά να μη φοβόμαστε αν φύγει μια ψυχή από το σώμα της. Ας συμφιλιωθούμε και με αυτή την όψη του Θείου. 

Μετά από 50 χρόνια μελέτης στον πνευματικό δρόμο, έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι είναι αδύνατον μια ψυχή να φύγει από το σώμα της τυχαία, άδικα ή κατά λάθος. Ο μόνος παράγοντας που καθορίζει το πότε και πώς θα φύγει μία ψυχή από το σώμα της, είναι η επιλογή της ίδιας της ψυχής. Ακόμα και αν δολοφονηθεί κάποιος. Αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε την ψυχή να μείνει στο σώμα, αλλά να μη πιστεύουμε ότι έφυγε κατά λάθος ή άδικα. 

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι μια ψυχή που φεύγει συνεχίζει να υπάρχει σε μια πιο όμορφη πραγματικότητα από αυτή που είμαστε τώρα. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε το θάνατο και να λυπούμαστε. Εγώ δεν στενοχωριέμαι ποτέ για την ψυχή που φεύγει. Νιώθω στενοχώρια για την ψυχή που βιώνει πόνο, γιατί πιστεύει ότι εκείνος που έφυγε ήταν το σώμα του.

*Από ομιλία του Ρόμπερτ Νατζέμυ
Σύνταξη κειμένου: Νίκος Μπάτρας

Διαβάστε επίσης: