Χρησιμοποιούμε τη φράση «η ψυχή μου» ή «η ψυχή του». Δεν είμαστε σώματα που έχουμε ψυχή. Είμαστε ψυχές που έχουμε σώμα και νου, μέσα από τα οποία εκφραζόμαστε.
Γιατί είναι αυτό σημαντικό;
Όταν πιστεύουμε πως είμαστε το σώμα, αξιολογούμε τον εαυτό μας με σωματικούς όρους και φοβόμαστε το θάνατο.
Ως ψυχές, αντιλαμβανόμαστε πως η ύπαρξή μας είναι πολύ ευρύτερη από το σώμα και το νου και αποδεχόμαστε με αξιοπρέπεια την αποχώρησή μας από το προσωρινό όχημα έκφρασης.
Ως σώματα, είμαστε προσκολλημένοι σε πολλούς εξωτερικούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου τού να μας αποδέχονται και να μας αγαπούν ορισμένοι άλλοι.
Ως ψυχές, νιώθουμε τη σύνδεσή μας με πολλά όντα. Είμαστε σε θέση να αγαπάμε ακόμη κι όταν δεν μας αγαπούν.
Ως ψυχές, φροντίζουμε με αγάπη για το σώμα μας, από ευγνωμοσύνη για την υπηρεσία που μας προσφέρει. Δεν έχουμε προσκόλληση στην εμφάνισή του.
Συνειδητοποιούμε ότι η ύπαρξή μας είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό που εκφράζεται φυσικά.
Ως ψυχές, αντιλαμβανόμαστε τους άλλους σαν ψυχές σε εξέλιξη.
Καταλαβαίνουμε ότι, σαν όντα σε διαδικασία εξέλιξης, κι εμείς και οι άλλοι δεν είμαστε ακόμη τέλειοι στην έκφραση της εσωτερικής μας θεϊκότητας.
Έχουμε κατανόηση, συμπόνια, συγχώρεση και αγάπη.
Ως ψυχές, δεν χρειάζεται να αποδείξουμε την αξία μας ή να εδραιώσουμε την ασφάλειά μας, όπου και οι δύο είναι όψεις της εσώτερης ύπαρξής μας.
Ως ψυχές, η αθωότητά μας είναι αναλλοίωτη όψη της ύπαρξής μας, ανεξάρτητα από τις νοητικές και σωματικές δραστηριότητές μας.
Φυσικά, αυτά που σκεφτόμαστε, λέμε και κάνουμε έχουν επιπτώσεις στο σώμα και το νου μας μέσα σ’ αυτή τη διάσταση, αλλά δεν μειώνουν την εσωτερική μας αθωότητα.
Ως ψυχές, είμαστε εδώ για να φροντίσουμε, να αναπτύξουμε και να χρησιμοποιήσουμε το σώμα και το νου σαν όργανα έκφρασης του θεϊκού εαυτού μας.
Επομένως, δεν είμαστε σώμα με ψυχή.
Μερικοί επιμένουν πως είμαστε και σώμα. Αυτό είναι σαν να λέμε ότι είμαστε ο εαυτός μας, αλλά είμαστε και το αυτοκίνητό μας. Αν είμαστε το αυτοκίνητό μας, θα πάψουμε να υπάρχουμε όταν αυτό πάψει να υπάρχει. Αν είμαστε και το σώμα μας, θα πάψουμε να υπάρχουμε όταν αυτό διαλυθεί. Αν είμαστε αιώνιοι, δεν μπορούμε να είμαστε κάτι που παύει να υπάρχει.
Είμαστε ψυχές με σώμα που επισκεπτόμαστε προσωρινά αυτή τη διάσταση, η οποία δεν είναι η εστία μας.
Η εστία μας βρίσκεται στις ασώματες ανώτερες διαστάσεις.
Θυσιάζουμε την κατάσταση ασώματης ευδαιμονίας σ’ αυτές τις διαστάσεις, για να συμμετάσχουμε ξανά στο πείραμα τού να μπορέσουμε να θυμηθούμε την αληθινή μας φύση και να την εκφράσουμε μέσα από σκέψεις, λόγια και πράξεις.
Ας θυμηθούμε την αληθινή μας φύση.
*Από το βιβλίο του Ρόμπερτ Νατζέμυ "Σκεφτείτε Ελεύθερα"
Διαβάστε επίσης:
