Το απόφθεγμα της ημέρας
"Μέσα από τα μάτια μας το σύμπαν βλέπει τον εαυτό του. Μέσα από τα αφτιά μας το σύμπαν ακούει τις μελωδίες του. Είμαστε οι μάρτυρες μέσω των οποίων το σύμπαν αποκτά επίγνωση του μεγαλείου του."
~Άλαν Γουάτς

Ρ. Νατζέμυ: Να εμπιστευόμαστε τη δική μας αντίληψη, όχι των άλλων

Όλοι έχουμε ακούσει την ιστορία για τον βασιλιά που παρήγγειλε νέα ρούχα στον πιο διάσημο ράφτη στο βασίλειο. Ο ράφτης όμως δεν μπορούσε να έχει έτοιμα εγκαίρως τα ρούχα.

Έφθασε στην ώρα του για να παραδώσει τα «ρούχα» στον βασιλιά, με την αναίσχυντη εξήγηση ότι είναι ένα νέο μαγικό ύφασμα που μόνον οι ευφυείς θα μπορούν να βλέπουν. Φόρεσε τα φανταστικά ρούχα στον βασιλιά. Όλοι οι υπήκοοί του φοβόντουσαν να παραδεχτούν ότι δεν έβλεπαν τα ρούχα, αλλά μόνον έναν γυμνό βασιλιά. Θαύμαζαν όλοι τα ανύπαρκτα ρούχα.

Ο βασιλιάς, που δεν μπορούσε να παραδεχτεί πως δεν έβλεπε ρούχα, παρήλαυνε μπροστά από τους υπηκόους του γυμνός σε μια βασιλική πομπή. Είχε ειπωθεί στο λαό πως μόνον εκείνοι που ήταν ευφυείς θα μπορούσαν να δουν τα ρούχα που φορούσε. Όλοι θαύμαζαν αυτό που οι αισθήσεις τους τούς έλεγαν πως δεν υπήρχε. Δεν πίστευαν την αντίληψή τους και φοβόντουσαν να είναι διαφορετικοί από τους άλλους.

Ας μην μοιάζουμε με τους ανθρώπους στην ιστορία των «Ρούχων του Βασιλιά» που φοβόντουσαν να πουν ότι ο βασιλιάς ήταν στην πραγματικότητα γυμνός, επειδή θέλουμε να είμαστε σαν τους άλλους και μπορεί να νομίζουν ότι είμαστε χαζοί.

Πριν από μερικά χρόνια ένας διάσημος βιολιστής, ονομαζόμενος Joshua Bell, ενώ έπαιζε σ’ ένα σταθμό του υπόγειου σιδηρόδρομου στη Νέα Υόρκη, αγνοήθηκε εντελώς. Σχεδόν κανένας δεν σταμάτησε να ακούσει αυτόν που υπέθεσαν πως ήταν ζητιάνος ή τουλάχιστον «μουσικός του δρόμου», ανίκανος να βρει μια αληθινή εργασία. Μια εβδομάδα αργότερα εκατοντάδες άνθρωποι πλήρωσαν 100 δολάρια ο καθένας για να τον ακούσουν να παίζει σε κονσέρτο στη Βοστόνη.

Έχουμε μάθει να δίνουμε σημασία σ’ αυτό που οι άλλοι δίνουν σημασία και να αγνοούμε αυτό που αγνοούν οι άλλοι. Δεν αξιολογούμε μόνοι μας. Δεν εμπιστευόμαστε τη δική μας αντίληψη και τις δικές μας αξίες. Επίσης, έχουμε χάσει την εσωτερική μας καθοδήγηση.

Ακόμη, θέλουμε αυτό που θέλουν οι άλλοι, ανεξάρτητα από το αν το χρειαζόμαστε πραγματικά ή όχι. Υπάρχει μια μελέτη στο διαδίκτυο που δείχνει δύο πιθήκους που τους τάιζαν αγγούρια για δύο εβδομάδες. Ήταν και οι δύο ευτυχισμένοι και ευχαριστημένοι με τη διατροφή τους. 

Μια μέρα έδωσαν σταφύλια στον ένα πίθηκο και αγγούρι στον άλλον. Ο πίθηκος που πήρε το αγγούρι, όταν ο άλλος έπαιρνε σταφύλια, θύμωσε πολύ και πέταξε το αγγούρι πίσω στον επιστήμονα και τράνταξε με θυμό τα κάγκελα του κλουβιού του. Ο θυμωμένος πίθηκος δεν χρειαζόταν τα σταφύλια. Τα ήθελε επειδή τα είχε ο άλλος.

Μπορεί να θέλουμε το τελευταίο μοντέλο κινητού, υπολογιστή, αυτοκινήτου, τηλεόρασης, ρούχων, παπουτσιών, κοσμημάτων, τσαντών ή ακόμη και τα τελευταία σεμινάρια ή βιβλία, απλώς επειδή τα έχουν οι άλλοι και όχι επειδή πραγματικά τα χρειαζόμαστε. Τα θέλουμε, επειδή οι άλλοι τα έχουν.

Το ίδιο ισχύει για εστιατόρια, ταινίες, ταξιδιωτικούς προορισμούς, προγράμματα τηλεόρασης, εκπομπές ριάλιτι κλπ, που οι άλλοι τους δίνουν σημασία.

Μερικοί νιώθουν ότι πρέπει να είναι σε μια σχέση ή να παντρευτούν ή να κάνουν παιδιά, επειδή οι άλλοι το κάνουν. Αυτές οι επιλογές μπορεί να είναι ευθυγραμμισμένες με το σκοπό της ζωής μας, αλλά μπορεί και να μην είναι.

Το ίδιο κάνουμε με τους αθλητές και τους αστέρες του κινηματογράφου, δίνοντας σημασία σ’ εκείνους που οι άλλοι μάς λένε πως είναι σημαντικοί και μετά από μερικά χρόνια τους ξεχνάμε.

Η ιδέα είναι πως, αν οι άλλοι δίνουν σημασία σε κάτι ή κάποιον, τότε πρέπει να είναι καλός και θέλω κι εγώ να είμαι σαν τους άλλους.

Γνωρίζουμε ότι η επίδραση του εικονικού φαρμάκου (placebo) μπορεί να θεραπεύσει τουλάχιστον ένα 20% των ασθενών που παίρνουν χάπια, όπου δεν υπάρχει καμία φαρμακευτική ουσία. Η πίστη τους τούς κάνει να γίνουν καλά. Επίσης, μπορούμε να δημιουργήσουμε αρνητικές παρενέργειες, απλώς και μόνο διαβάζοντας τις πιθανές παρενέργειες στο κουτί ενός φαρμάκου.

Έχω εργαστεί για δύο χρόνια με παιδιά ηλικίας 2 έως 6 ετών. Εκείνο τον καιρό έβλεπα αφηρημένους πίνακες να πωλούνται για εκατομμύρια δολάρια και δεν μπορούσα να δω καμία διαφορά ανάμεσα σ’ αυτούς και τις ζωγραφιές των παιδιών. Κάποιος είχε αποφασίσει πως αυτό αξίζει και τότε όλοι οι άλλοι το θεωρούσαν σημαντικό. 

Κάποτε στην ιστορία της ανθρωπότητας τα μπαχαρικά ήταν ο σκελετός του οικονομικού συστήματος, όπως είναι το δολάριο και ο χρυσός σήμερα. Γιατί ο χρυσός να έχει κάποια αξία; Επειδή οι άνθρωποι αποφάσισαν να του δώσουν αξία. Δεν μπορούμε να τον φάμε ή να κτίσουμε ένα σπίτι μ’ αυτόν. Δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε μηχανήματα μ’ αυτόν (είναι πολύ βαρύς). Βασικά είναι άχρηστος (εκτός από το γεγονός ότι λάμπει και είναι καλός αγωγός του ηλεκτρισμού) και εμείς του δίνουμε την αξία που έχει για εμάς.

Η δεύτερη δήλωση στο βιβλίο Μαθήματα Θαυμάτων είναι: «Εγώ δίνω στο καθετί που βλέπω τη σημασία που έχει για εμένα».

Αυτό θα ήταν τέλειο αν είχα τη δική μου αντίληψη και ήμουν ελεύθερος να μη δίνω σημασία σ’ αυτό που οι άλλοι νομίζουν και θεωρούν σημαντικό. 

Ας έχουμε αρκετό θάρρος να δούμε αυτό που πραγματικά βλέπουμε και όχι αυτό που είμαστε προγραμματισμένοι να δούμε.

Ας μοιραστούμε ειρηνικά με τους άλλους (χωρίς σύγκρουση ή προσπάθεια να τους πείσουμε) την αντίληψή μας για την πραγματικότητα και αυτό που μας φαίνεται αληθινό και σημαντικό.

ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η ανάρτηση με τις περισσότερες προβολές στην Αυτεπίγνωση μέχρι σήμερα:

Η ευτυχία δεν έρχεται από τις θετικές σκέψεις, έρχεται όταν ηρεμεί ο αναλυτικός νους

Παρόλο που η θετική σκέψη προφανώς είναι προτιμότερη από την αρνητική, από μόνη της δεν είναι αρκετή για να σε απαγκιστρώσει για πολύ απ...

Αν σας αρέσουν τα άρθρα της Αυτεπίγνωσης, μπορείτε να προσφέρετε ένα μικρό χρηματικό ποσό (όσο θέλετε εσείς) για να στηρίξετε την ιστοσελίδα. Με ποσό 10 ευρώ και άνω, θα λάβετε στο email σας δωρεάν το βιβλίο "Επίγνωση - Ανακαλύπτοντας τον αληθινό μας εαυτό". Ευχαριστώ πολύ! Να είστε καλά!
Νίκος Μπάτρας