Σ' αυτό το άρθρο θα επικεντρωθούμε στη διαφορά μεταξύ του "θυμάμαι ένα δυσάρεστο γεγονός" και του "δημιουργώ με τη φαντασία ένα δυσάρεστο γεγονός που εμπεριέχει κάποια στοιχεία της μνήμης".
Όταν λέμε "θυμάμαι ένα γεγονός" νιώθουμε ότι το γεγονός αυτό υπάρχει κάπου αποθηκευμένο μέσα μας και αποτελεί κομμάτι της ιστορίας μας ως άτομο. Αυτό εμπεριέχει τρία λάθη: πρώτον, το γεγονός δεν υπάρχει αποθηκευμένο στη μνήμη μας έτσι όπως έγινε, αλλά έτσι όπως το βιώσαμε, με τα συναισθήματα και τις σκέψεις που βιώσαμε εκείνη τη στιγμή. Δεύτερον, δεν έχουμε ιστορία. Η αίσθηση ότι έχουμε ιστορία (την ιστορία της ζωής μας) βασίζεται στο ότι δεν έχουμε δει καθαρά ότι η ζωή μας υπάρχει και εξελίσσεται πάντα και μόνο στο παρόν. Τρίτον, δεν είμαστε άτομα. Η αίσθηση του ατόμου προέρχεται από την ταύτιση της επίγνωσης (συνείδησης) με το σώμα και τις σκέψεις αυτοπροσδιορισμού.
Η διάκριση μεταξύ του "θυμάμαι" και του "δημιουργώ ένα γεγονός με τη φαντασία" μάς απελευθερώνει από την αίσθηση της δέσμευσης στο παρελθόν. Άλλο είναι το "θυμάμαι", άλλο το "δημιουργώ". Όταν αντιληφθούμε καθαρά ότι οι αναμνήσεις μοιάζουν περισσότερο με στοιχεία της φαντασίας, παρά με αδιαμφισβήτητα δεδομένα που υπάρχουν αποθηκευμένα κάπου μέσα μας, είναι πιο εύκολο να σταματήσουμε να δημιουργούμε ξανά και ξανά τα ίδια σενάρια.
Κάντε αν θέλετε την εξής μικρή άσκηση: ανακαλέστε στη μνήμη σας ένα δυσάρεστο γεγονός της ζωής σας - όποιο θέλετε εσείς (κάντε μια παύση από την ανάγνωση του κειμένου και ανακαλέστε ένα γεγονός). Δείτε τώρα ότι τη στιγμή που εμφανίζονται σε εσάς (την επίγνωση) οι νοητές εικόνες του γεγονότος, εμφανίζονται γιατί εσείς επιλέξατε να τις δημιουργήσετε. Οι νοητές αυτές εικόνες δεν θα εμφανίζονταν από μόνες τους αυτή τη στιγμή. Μπορεί να εμφανίζονταν σε κάποιο όνειρο ή ως αυτόματος συνειρμός σε κάποιο ερέθισμα -οπτικό, ακουστικό ή άλλο-, αλλά δεν υποφέρουμε από αυτού του είδους τη νοητική λειτουργία. Υποφέρουμε όταν δημιουργούμε ξανά και ξανά συγκεκριμένα νοητικά προϊόντα (που εμπεριέχουν κάποια στοιχεία της μνήμης) και τα βιώνουμε ως υπαρκτά γεγονότα που βρίσκονται κάπου μέσα μας.
Το "θυμάμαι" δίνει την εντύπωση ότι ανατρέχουμε σε κάτι που είναι ακόμα ζωντανό. Γι' αυτό είναι πιο πιθανό να επηρεαστούμε. Αν δούμε ότι τα γεγονότα στα οποία αναφέρονται οι νοητές εικόνες της μνήμης δεν είναι πλέον υπαρκτά, αλλά είναι προϊόντα της λειτουργίας του νευρικού συστήματος, θα δούμε ότι πλέον έχουμε να κάνουμε με το νευρικό σύστημα και όχι με κάποια γεγονότα. Ακόμα και τα συναισθήματα που μπορεί να συνοδεύουν τις αναμνήσεις, αν τα αντιμετωπίσουμε συνειδητά ως σωματικά ή ενεργειακά φαινόμενα, θα δούμε ότι το παρελθόν δεν είναι ικανό να μας κρατάει δέσμιους και εξαρτημένους. Όταν αντιμετωπίζεις τις εμπειρίες σου όντας αγκυροβολημένος στο παρόν, κανένα φαινόμενο δεν είναι ικανό να σε παρασύρει.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
