Μια πεποίθηση που έχουμε πολλοί λέει "για να αξίζω και να είμαι αγαπητός, χρειάζεται να είμαι πάντα δυνατός και να μην έχω στιγμές αδυναμίας".
Ή τουλάχιστον χρειάζεται να φαίνομαι δυνατός και να μην αφήνω κανέναν να αντιλαμβάνεται την αδυναμία, την ανάγκη ή το φόβο μου. Μια όψη αυτού είναι η πεποίθηση ότι οι δυνατοί αξίζουν και οι αδύναμοι όχι. Μια άλλη όψη είναι ότι, αν οι άλλοι δουν την αδυναμία και τις ανάγκες μου, θα χάσουν το σεβασμό τους για μένα ή ίσως ακόμη και να το χρησιμοποιήσουν εναντίον μου.
Η προσπάθειά μας να φαινόμαστε δυνατοί, μαζί με την προσπάθειά μας να φαινόμαστε τέλειοι ή πολύ ικανοί, μπορεί να μην προσελκύσει την αγάπη που ελπίζουμε. Μπορεί να προσελκύσει ακόμη και μνησικακία, ανταγωνισμό και άλλες δυσάρεστες αντιδράσεις, επειδή σε κανέναν δεν αρέσει να βρίσκεται κοντά σε κάποιον που θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους άλλους.
Όλοι έχουμε αδυναμίες και αδύναμες στιγμές. Όλοι χρειαζόμαστε βοήθεια και στήριξη κατά καιρούς, ακόμη κι αν είναι επειδή έχουμε ένα κοινό κρυολόγημα ή κάποια άλλη ελαφρά αδιαθεσία. Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να παραδεχτούν την αδυναμία ή την ανάγκη τους, δημιουργούν συχνά ένα περιβάλλον όπου οι άλλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν ή να σεβαστούν τις ανάγκες τους, ακόμη κι όταν τελικά τις εκφράζουν. Τότε το άτομο, που έπαιζε το ρόλο του δυνατού, νιώθει μεγάλη αδικία, επειδή βοηθούσε τους άλλους για τόσα χρόνια και τώρα κανείς δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμά του για βοήθεια.
Σαν ψυχή έχουμε απεριόριστη δύναμη. Σαν "εγώ" και σώμα δεν έχουμε δύναμη και θα χρειαστεί να συμβιβαστούμε μ’ αυτό. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι πνευματικοί δάσκαλοι έχουν αρρωστήσει και πεθάνει από διάφορες ασθένειες και αποδέχτηκαν τις αδυναμίες και την ανάγκη τους για βοήθεια.
Το να μην δεχόμαστε βοήθεια δεν είναι πνευματική αξία. Είναι μια εγωιστική προσπάθεια να εγκαταστήσουμε μια ψευδαίσθηση της αξίας μας. Το να μπορούμε να παραδεχόμαστε την αδυναμία μας, να ζητάμε και να δεχόμαστε βοήθεια, είναι ένα σημαντικό μέρος της αίσθησης του εαυτού μας ως κάτι άλλο από το εγώ, καθώς και της ανάπτυξης της πνευματικής ιδιότητας της ταπεινοφροσύνης.
Το να φοβόμαστε να δείξουμε αδυναμία δεν είναι δύναμη, αλλά μάλλον αδυναμία που δημιουργείται από την ανικανότητα να αντιληφθούμε την εσώτερη αξία μας. Σ' αυτή την περίπτωση, χρειάζεται να μπορούμε να βιώσουμε την αξία μας ακόμη κι όταν είμαστε άρρωστοι, φοβισμένοι και έχουμε ανάγκη βοήθειας και, επίσης, όταν μας βοηθούν οι άλλοι.
*Από το βιβλίο "Η ευτυχία είναι στο χέρι σου", Ρόμπερτ Η. Νατζέμυ
Διαβάστε επίσης:
