Θα αξιολογούσες ποτέ ένα δέντρο που ανθίζει ή που μεγαλώνει τις ρίζες του; Θα έκρινες ποτέ τον ήλιο για τον τρόπο που λάμπει; Θα απέρριπτες ποτέ ένα ζώο για το μέγεθος ή το βάρος του;
Γιατί κρίνουμε τους ανθρώπους ξεχνώντας ότι τα σώματα είναι αυτά που κάνουν ό,τι κάνουν; Γιατί βλέπουμε άτομα και χαρακτήρες που είναι "κάπως", σύμφωνα με τη μορφή και τις λειτουργίες των σωμάτων; Ενώ όλα γίνονται από σώματα που λειτουργούν αυτόματα, γιατί οι σκέψεις δημιουργούν αντιστοιχίες των λειτουργιών αυτών με φανταστικά πρόσωπα;
Αν και η αυτογνωσία έχει να κάνει με την παρατήρηση και την κατανόηση, αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε ο ένας για τον άλλο για να αλληλοβοηθιόμαστε σ’ αυτή την πορεία, είναι να μην αξιολογούμε τις λειτουργίες του σώματος και να μην τις αποδίδουμε σε φανταστικούς χαρακτήρες, σε ένα "εσύ" ή σε ένα "ο άλλος", που δήθεν κάνει αυτά που κάνει το σώμα.
Όταν το σώμα μιλάει, δεν μιλάει κάποιος, ένα σώμα μιλάει. Όταν το σώμα δίνει εξετάσεις, το σώμα είναι αυτό που σκέφτεται, που διαβάζει και γράφει. Όταν το σώμα παίζει ένα μουσικό όργανο, το σώμα είναι αυτό που κουνάει τα χέρια του, που ακούει ή κάνει ό,τι άλλο κάνει. Οι προσωπικές αντωνυμίες πρέπει να προσδιορίζουν μόνο το "ποιο σώμα κάνει τι" και όχι να αναφέρονται σε φανταστικούς χαρακτήρες.
Οι σκέψεις που αξιολογούν και κρίνουν -είτε θετικά είτε αρνητικά- τις λειτουργίες των σωμάτων και τις αποδίδουν σε "άτομα" που κρίνονται επίσης ανάλογα με αυτές τις λειτουργίες, είναι η αιτία που εμφανίζονται τα ψυχικά συμπτώματα που σχετίζονται με την εικόνα και την αξία του εαυτού. Όταν οι λειτουργίες του σώματος αποδίδονται σε έναν εαυτό και αυτός ο εαυτός πρέπει να τηρεί μια συγκεκριμένη εικόνα (να είναι καλός, σωστός, αλάνθαστος, ιδιαίτερος, ξεχωριστός, ικανός, αρεστός, αποδεκτός, όπως πρέπει, κ.τ.λ), τότε η εμφάνιση του φόβου, του άγχους και της κατάθλιψης είναι αναπόφευκτη.
Ο μηχανισμός που αποδίδει τις λειτουργίες του σώματος σε έναν εαυτό βραχυκυκλώνει το σύστημά μας, γιατί ενώ το σώμα δεν φέρει εκ φύσεως καμία ταυτότητα, οι σκέψεις τού επιβάλλουν ταυτότητες σύμφωνα με τις λειτουργίες του.
Για να απαλλαγεί το σώμα από τις εντάσεις που του δημιουργούν αυτές οι σκέψεις, πρέπει να διαλυθεί ο παραπάνω μηχανισμός. Και αυτό γίνεται με το να έχουμε επίγνωση για το πού βρίσκεται η προσοχή μας όταν το σώμα κάνει κάτι και να είμαστε σε επαγρύπνηση για να αναγνωρίσουμε τυχόν σκέψεις που αποδίδουν τις λειτουργίες του σώματος σε "κάποιον" που είναι "κάπως". Είναι μια διαδικασία που πρέπει να επαναλάβουμε αρκετές φορές, μέχρι να αλλάξει ο προγραμματισμός του συστήματός μας.
Η δυσκολία έγκειται στην υπέρβαση αυτού του προγραμματισμού, γιατί η ανατροφή, η παιδεία, η κοινωνία και ο πολιτισμός, είναι όλα δομημένα στην παρερμηνεία ότι δεν είναι τα σώματα που κάνουν ό,τι κάνουν, αλλά είναι εαυτοί, άτομα και χαρακτήρες που, δήθεν με ελεύθερη βούληση, λειτουργούν όπως λειτουργούν. Η μόνη διέξοδος από την αυτόματη λειτουργία του σώματος είναι η παρατήρηση και η αναγνώριση των λειτουργιών του. Η παρατήρηση είναι ο παράγοντας εκείνος που "ανοίγει" ξανά το κύκλωμα, ώστε να μη βραχυκυκλώνει και να λειτουργεί χωρίς εντάσεις.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
