Πρόκειται για μια απλή ιστορία, στην εξέλιξη της οποίας, ο καθένας θα αναγνωρίσει κάτι από τον εαυτό του, σε κάποια φάση της ζωής του. Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά, την ανάγκη να ανήκεις, την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει και να πορευτείς στη ζωή σου, να "κυλήσεις" μαζί του.
Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα υποδυθούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε… Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να κυλάμε… να ζούμε… Τι κρίμα μόνο που κανείς δεν μας είχε πει, και εμείς οι ίδιοι δεν σκεφτήκαμε ποτέ, ότι κυλώντας… αλλάζεις. Και ότι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε… Και μετά τι... Μετά πάλι από την αρχή: αναμονή και προσμονή…
Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση:
"Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;"
"Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".
"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;" ρώτησε το Μεγάλο Ο.
"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!"
"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο...
Αλλάζουν;... Σιωπή… Περισυλλογή… Διστακτικότητα… Απόπειρα… Προσπάθεια... Κίνηση… Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι… η μεταμόρφωση… η ζωή…
"Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά γι' αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά λίγοι κατανοούμε και ακόμα λιγότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η προσωπική ολοκλήρωση είναι πρωτίστως μια μοναχική διαδικασία. Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δύο... όχι δύο μισά, ούτε δύο κομμάτια, αλλά δύο ολόκληρα. Δύο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει... Δύο ολόκληρα που συμ-πορεύονται από καθαρή αγάπη και όχι από ανάγκη ή συμφέρον. Δύο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή και όχι η ελπίδα ή ο φόβος.
Πηγή: http://paidikavivlia.blogspot.gr/2011/05/blog-post_19.html
Υ.Γ. Διαβάζοντας τα παραπάνω, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από το έργο του Ρίλκε, "Γράμματα σε ένα νέο ποιητή" και το παραθέτω σαν επίλογο:
"Έρωτας δε θα πει ν' ανοίγεσαι ευθύς, να δίνεσαι, να ενώνεσαι με κάποιον Άλλον - τι θα ήταν, άλλωστε, η ένωση δύο όντων ακαθόριστων ακόμα, ατελείωτων, ανοργάνωτων; Είναι μια σπάνια ευκαιρία για να ωριμάσεις, ν' αποχτήσεις μιαν υπόσταση δική σου, να γίνεις εσύ ένας ολόκληρος Κόσμος, για χάρη κάποιου άλλου, αγαπημένου προσώπου… Μόνο έτσι θα πρέπει να μεταχειρίζονται οι νέοι τον έρωτά τους: σαν ένα καθήκον που τους υποχρεώνει να εργάζονται αδιάκοπα στον μέσα τους κόσμο…"
Νίκος Μπάτρας
