Όταν αρχίζουμε να αποκτάμε επίγνωση των νοητικών και συναισθηματικών μοτίβων που δρουν μέσα μας, το ασυνείδητο γίνεται σιγά-σιγά συνειδητό.
Ενώ πριν υπήρχε απόλυτη ταύτιση με αυτά τα μοτίβα μέσα από τα οποία διαμορφώναμε την εικόνα για τον εαυτό μας και τις ερμηνείες για τις εμπειρίες μας, πλέον αποταυτιζόμαστε από αυτά και σταματάμε να τα θρέφουμε.
Το ότι κάποιος αποκτά επίγνωση κάποιων σκέψεων που επαναλαμβάνει ο νους του συνεχώς, όπως π.χ. τη σκέψη "είμαι ανεπαρκής, δεν αξίζω, δεν είμαι καλός" (σε όλες τις πιθανές εκδοχές της), δεν σημαίνει και ότι αυτές οι σκέψεις θα εξαφανιστούν αμέσως. Με την αποταύτιση τα μοτίβα συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται λόγω συνήθειας και κεκτημένης ταχύτητας του νου και του οργανισμού, χωρίς όμως να επενδύονται με την αίσθηση της αλήθειας και του εαυτού.
Το σημαντικό εδώ είναι να κατανοήσουμε ότι αυτά τα μοτίβα αποτελούν απλώς συμπτώματα της ταύτισης με τον νου και της συσσώρευσης συναισθημάτων, ακόμα και από τη βρεφική και προλεκτική περίοδο της ζωής μας, τότε που αισθανόμασταν φόβο αλλά ήμασταν ανίκανοι να τον εκφράσουμε με λέξεις ή να αμφισβητήσουμε την απειλητική φύση των φοβογόνων ερεθισμάτων. Αυτός ο φόβος μπορεί να έχει εγκατασταθεί μέσα μας υπό τη μορφή ενέργειας και να αναβιώνει κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση αντίστοιχη με την πρωταρχική.
Από τη στιγμή που κάποιος αρχίζει να παρατηρεί αυτά τα μοτίβα, διαλύει την ταύτιση και δεν μιλάμε πλέον για Εγώ. Το Εγώ μετατρέπεται σε απρόσωπες συνήθειες που επαναλαμβάνονται εξαιτίας του προγραμματισμού του νου και του οργανισμού. Η συνειδητοποίηση αυτή μάς απελευθερώνει από τις σκέψεις που στρέφουμε ενάντια στον εαυτό μας όταν προσπαθούμε να αξιολογήσουμε την πρόοδό μας στην πορεία μας να γίνουμε πιο συνειδητοί και να απαλλαγούμε από κάποια συμπτώματα - δεν πάσχουμε πλέον από το Εγώ, αλλά από τα συμπτώματα που επαναλαμβάνονται λόγω προγραμματισμού.
Αυτά τα συμπτώματα δεν θα φύγουν αμέσως. Για να εξασθενίσουν πρέπει να αναπτύξουμε απέναντί τους μια στάση επίγνωσης και μη επικριτικής αποδοχής. Σ' αυτό το στάδιο αποδεχόμαστε τα συμπτώματα καθώς τα παρατηρούμε να ξανάρχονται, αλλά δεν ταυτιζόμαστε μαζί τους και δεν τα χρησιμοποιούμε για να καταλήξουμε σε οποιοδήποτε συμπέρασμα που αφορά την αξία μας ή την αυτοεικόνα μας. Τα αναγνωρίζουμε ως το αποτέλεσμα του προγραμματισμού του νου και του οργανισμού και δεν σημαίνουν τίποτα περισσότερο για εμάς.
Μετά από καιρό θα δούμε ότι τα μοτίβα με τα οποία κάποτε ήμασταν απολύτως ταυτισμένοι και τα πιστεύαμε σαν να ήταν μια αδιέξοδη πραγματικότητα στη ζωή μας, θα έχουν χάσει τη δύναμή τους. Αν και μπορεί να μην εξαφανιστούν ποτέ εντελώς, δεν θα μας ενοχλούν, γιατί δεν θα ταυτιζόμαστε μαζί τους και δεν θα τα χρησιμοποιούμε για να αυτοπροσδιοριζόμαστε.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
