Δεν υπάρχουν δεσμά που να μας αναγκάζουν να βιώνουμε αυτά που βιώνει κάποιος άλλος. Αυτή εξάλλου είναι και η ουσία στην αυτογνωσία: να γνωρίσουμε τι είμαστε πραγματικά, πέρα από τον προγραμματισμό μας, και αυτό μας οδηγεί στο να αναπτύξουμε μια εσωτερική στάση που ταιριάζει με την αλήθεια και είναι ανεξάρτητη από τα παροδικά φαινόμενα, όπως είναι η δυστυχία, η εξαθλίωση, οι αρρώστιες, οι απώλειες, και φυσικά οι σκέψεις και τα συναισθήματα.
Πρακτικά, αυτή τη στάση την αναπτύσσουμε με τους εξής τρόπους:
1) Να μην ταυτιζόμαστε με τις εμπειρίες μας. Μπορούμε να βιώσουμε κάτι κάνοντάς το προσωπικό, ή μπορούμε να το βιώσουμε περισσότερο ως παρατηρητές. Το προσωπικό υποδηλώνει ταύτιση και αυτόματη αντίδραση, αντί για συνειδητή δράση που προκύπτει από τη στάση της παρατήρησης.
2) Να μην επιθυμούμε πράγματα που είναι έξω από τον έλεγχό μας. Κάποιες επιθυμίες μπορεί να φαίνονται αθώες, αλλά συνοδεύονται από πόνο σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν. Όσο λιγότερες επιθυμίες έχουμε που αφορούν ανθρώπους και καταστάσεις που είναι έξω από τον έλεγχό μας, τόσο πιο ήρεμοι είμαστε και τόσο καλύτερα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ό,τι προκύψει.
3) Να μην έχουμε προσδοκίες. Σε συνέχεια του προηγούμενου, αν έχουμε προσδοκίες, καλύτερα είναι να μην είμαστε προσκολλημένοι στο αποτέλεσμα, δηλαδή στο αν τελικά θα πραγματοποιηθούν. Όσο λιγότερες προσδοκίες έχουμε, τόσο πιο ανοιχτοί είμαστε στις εμπειρίες που μας φέρνει η ζωή.
4) Να ζούμε όσο μπορούμε στο παρόν και να μην ερμηνεύουμε ή κρίνουμε τις εμπειρίες μας.
5) Να κατανοήσουμε ότι ο καθένας ζει στον δικό του κόσμο και ότι δεν υπάρχει κοινός τρόπος βίωσης των εμπειριών.
6) Να κάνουμε διαλογισμό για να ερχόμαστε στη θέση της απρόσωπης ύπαρξης, όπου θα αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε άτομα που έχουν εμπειρίες, αλλά είμαστε η ύπαρξη (η επίγνωση) που γνωρίζει τον κόσμο των εμπειριών μέσα από ένα σώμα.
Ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ στο σύνολό του ευτυχισμένος χωρίς προβλήματα, πόνο και δυστυχία. Αν περιμένουμε να εξαλειφθεί η δυστυχία στον κόσμο για να νιώσουμε ότι και εμείς δικαιούμαστε να είμαστε ευτυχισμένοι, θα ζήσουμε όλη μας τη ζωή δυστυχισμένοι.
Η στάση "δεν μπορώ (ή δεν δικαιούμαι) να είμαι ευτυχισμένος όσο οι άλλοι υποφέρουν" δεν προέρχεται από την αγάπη που έχει κάποιος για τους ανθρώπους. Συνήθως μια τέτοια στάση υποκρύπτει μια ενοχική πεποίθηση που λέει ότι αν νιώθουμε καλά όταν οι άλλοι υποφέρουν, είμαστε κακοί άνθρωποι. Αυτή την πεποίθηση πρέπει να την αναγνωρίσουμε στον προγραμματισμό μας και να την αμφισβητήσουμε. Εξάλλου, ευτυχία δεν σημαίνει ότι γελάμε συνέχεια και είμαστε πάντα χαρούμενοι, αλλά βαθιά μέσα μας νιώθουμε μια αίσθηση ασφάλειας, ευγνωμοσύνης και γαλήνης που προέρχεται από την αναγνώριση της αληθινής υπαρξιακής μας φύσης.
Ο κόσμος ωφελείται πολύ περισσότερο από τους ανθρώπους που νιώθουν καλά μέσα τους, παρά από αυτούς που συντονίζονται με τη δυστυχία των άλλων. Κάποιος που νιώθει καλά σκέφτεται πιο ελεύθερα, λιγότερο εγωικά, με πιο καθαρό μυαλό, και επομένως ενεργεί πιο ωφέλιμα, πιο συνειδητά και έχει ιδέες που οδηγούν προς την ευτυχία και όχι προς την ανακύκλωση του προβλήματος.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
