Το απόφθεγμα της ημέρας
"Μέσα από τα μάτια μας το σύμπαν βλέπει τον εαυτό του. Μέσα από τα αφτιά μας το σύμπαν ακούει τις μελωδίες του. Είμαστε οι μάρτυρες μέσω των οποίων το σύμπαν αποκτά επίγνωση του μεγαλείου του."
~Άλαν Γουάτς

Ρ. Νατζέμυ: Η απόρριψη δεν μας βοηθάει να εξελιχθούμε

Η επιθυμία για βελτίωση και τελειοποίηση του εαυτού μας είναι έμφυτη και δεν χρειάζεται το φόβο ή τον πόνο για να πραγματοποιηθεί.

Ένα μπουμπούκι δεν χρειάζεται την απόρριψη για να γίνει λουλούδι. Ένα παιδί δεν χρειάζεται το φόβο για να γίνει ενήλικας. Από την άλλη, ο φόβος ή ο πόνος μπορεί να κάνουν το παιδί να αποφύγει την ενηλικίωση.

Ένα παιδί της πρώτης τάξης αποδέχεται ότι βρίσκεται σ’ αυτό το μορφωτικό επίπεδο. Δεν νιώθει ντροπή που είναι σ’ αυτό το επίπεδο. Αλλά θέλει να προχωρήσει τον επόμενο χρόνο στη δεύτερη τάξη και μετά στην τρίτη. Δεν χρειάζεται απόρριψη για να συνεχίσει να προχωρά.

Θα βοηθούσε η απόρριψη ενός μισοτελειωμένου πίνακα να τελειοποιηθεί; Αξίζει την απόρριψη επειδή δεν είναι τελειωμένος; Βρίσκεται σε διαδικασία τελειοποίησης. Είναι αποδεκτός σε κάθε στάδιο αυτής της διαδικασίας. Εμείς και οι άλλοι είμαστε σε διαδικασία τελειοποίησης. Μας βοηθά η απόρριψη του εαυτού μας και των άλλων να τελειοποιηθούμε; Θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε με αγάπη το επίπεδο τελειοποίησης του εαυτού μας και των άλλων καθώς ασχολούμαστε με αυτή τη διαδικασία τελειοποίησης. Εμείς και οι άλλοι είμαστε αυτό που μπορούμε να είμαστε σ’ αυτό το στάδιο της διαδικασίας εξέλιξης.

Βαθιά μέσα μας βρίσκεται η ανάγκη γι’ αυτή την τελειοποίηση. Σε μερικούς μπορεί να είναι θαμμένη κάτω από φόβους και πόνο. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερο πόνο και φόβο για να νιώσουμε αυτή την ανάγκη. Χρειαζόμαστε το αντίθετο: αποδοχή και την αίσθηση πως είναι ασφαλές να αλλάξουμε. Γι’ αυτό το λόγο όλες οι μορφές της ενεργειακής ψυχολογίας αρχίζουν με την αποδοχή των συναισθημάτων μας και την αποδοχή του εαυτού μας που έχει αυτά τα συναισθήματα. Το δεύτερο βήμα σ’ αυτές τις τεχνικές είναι να αποδεχτούμε να αφήσουμε αυτά τα συναισθήματα.

Κυρίως απορρίπτουμε οτιδήποτε φοβόμαστε. Η απόρριψη είναι ένας αμυντικός μηχανισμός προς οτιδήποτε μπορεί να είναι διαφορετικό, αντίθετο ή απειλητικό. Απορρίπτουμε τους άλλους που δεν κατανοούμε ή που έχουν αντίθετες κοινωνικές, πολιτικές, φιλοσοφικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις. Το κάνουμε για να «προστατεύσουμε» τον εαυτό μας από το να αμφιταλαντευόμαστε στις πεποιθήσεις μας. Όταν είμαστε σίγουροι μέσα μας, δεν χρειάζεται να απορρίπτουμε τις πεποιθήσεις των άλλων. Αυτή η σιγουριά μπορεί να προέλθει από το γεγονός πως συνειδητοποιούμε ότι καμία πεποίθηση δεν μπορεί να προσεγγίσει πραγματικά την αλήθεια, η οποία είναι πέρα από πεποιθήσεις. Όταν νιώθουμε σίγουροι, μπορούμε να αποδεχτούμε να έχουν οι άλλοι διαφορετικές αντιλήψεις και τρόπους προσέγγισης της εργασίας και της ζωής.

Εκείνοι που έχουν βαθιά ριζωμένη μέσα τους την αντίληψη του καλού και του κακού θα νιώθουν μεγαλύτερη ανάγκη να απορρίπτουν και να καταδικάζουν αυτό που γι’ αυτούς είναι «κακό». Για παράδειγμα, οι θρησκευτικά φανατισμένοι όλων των θρησκειών που πιστεύουν ότι ο Θεός θέλει να σκοτώσουν εκείνους που δεν προσεγγίζουν το θείο με τον ίδιο τρόπο. Η δολοφονία είναι η ύψιστη μορφή απόρριψης και μη αποδοχής. Μορφές λιγότερο βίαιες είναι το να κουτσομπολεύουν και να μιλούν αρνητικά για εκείνους που διαφέρουν στις αντιλήψεις τους και στον τρόπο ζωής τους.

*Από το υπό έκδοση βιβλίο του Ρόμπερτ Νατζέμυ "Η δύναμη και η ελευθερία της αποδοχής"

Διαβάστε επίσης: