Ποια είναι η φύση του διαλογισμού όταν χρησιμοποιούμε τεχνικές; Μέσα από τη χρήση των τεχνικών του διαλογισμού μπορεί κάποιος να επιτύχει τη συγκέντρωση του νου.
Ο συγκεντρωμένος νους εστιάζεται σε μια εικόνα, ήχο ή σκέψη. Αυτό έχει περιορισμένη αξία. Σε σχέση με την ανακάλυψη της απόλυτης αλήθειας, η συγκέντρωση του νου είναι άχρηστη.
Όταν εστιάζουμε τον νου μας ξανά και ξανά σε ένα αντικείμενο, νιώθουμε να μειώνεται ο εκνευρισμός μας. Στρέφουμε τον νου μας ξανά πίσω στην αναπνοή μας, πίσω στο μάντρα μας, πίσω στην ενόρασή μας. Έτσι ο νους έχει τώρα μόνο την αναπνοή, μόνο το μάντρα, μόνο την ενόραση.
Αυτό δεν είναι σιωπή. Είναι ουδετερότητα. Συγκεντρωνόμαστε, αλλά έχουμε χάσει την ευαισθησία μας. Εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να μην προσέχει. Υπνωτίζουμε τον εαυτό μας, βάζουμε τον εαυτό μας ξανά στον ύπνο, χωρίς να έχουμε καν αφυπνιστεί.
Τι είναι αυτό που προσπαθούμε να επιτύχουμε μ' αυτή την αυτοσυγκέντρωση; Από τι θέλουμε να ξεφύγουμε; Τι είναι αυτό που προκαλεί τη διάσπαση μέσα στην οποία ζούμε και στην οποία αντιδρούμε, προσπαθώντας με τόση απελπισία να αυτοσυγκεντρωθούμε;
Η ουσιαστική δομή της ταυτότητάς μας παραμένει αναλλοίωτη μέσα στον αυτοσυγκεντρωμένο νου. Το "εγώ" είναι τώρα συγκεντρωμένο, επικεντρωμένο και, αν μη τι άλλο, πιο δυνατό και περιχαρακωμένο.
Το πρόβλημα της ζωής δεν έχει σχέση με τη συγκέντρωση ή μη του νου, έχει σχέση με την απάντηση στο ερώτημα "ποιος είναι αυτός που δημιουργεί τις σκέψεις".
Ποια είναι η φύση του διαλογισμού χωρίς τεχνικές; Μπορούμε να έχουμε επίγνωση της στιγμής, όποιο και αν είναι το περιεχόμενό της; Αυτή είναι η καλλιέργεια της επίγνωσης. Συγκεντρώνοντας την προσοχή μας στη στιγμή ξανά και ξανά, μέχρι να αποκτήσουμε μια σταθερή συνειδητότητα.
Η σκέψη αναδύεται και φεύγει. Η συνειδητότητα υπάρχει. Αυτός που σκέφτεται, δεν υπάρχει. Αν βρεθούμε στην κατάσταση της αναμονής χωρίς πρόθεση, τότε μπορεί να εισέλθουμε στο χώρο ανάμεσα στις σκέψεις και ν' ανακαλύψουμε την πραγματική μας φύση.
Δεν υπάρχει τεχνική, φιλοσοφία, διδασκαλία ή θρησκεία που να μας βοηθήσει να βιώσουμε τη σιωπή. Οτιδήποτε αποκτάμε με τη μορφή της βοήθειας παρεμποδίζει, γιατί αυτός που αναζητά αποτελεί ο ίδιος εμπόδιο.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε για να βρούμε αυτή τη σιωπή. Είναι ήδη παρούσα και απλά περιμένει να σταματήσουμε να προσπαθούμε. Σπαταλάμε τόση ενέργεια στην έρευνα και στην προσπάθεια να κατανοήσουμε, ενώ αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι απλά μια παύση.
*Από το βιβλίο "Μην κάνεις τίποτα", Steven Harrison, Εκδ. Αλκυών
Διαβάστε επίσης:
