Ωστόσο, αν ο παρατηρητής διευρύνει το οπτικό του πεδίο ώστε να είναι σε θέση να βλέπει ολόκληρη τη σελίδα του άλμπουμ, θα συνειδητοποιήσει ότι η συγκεκριμένη φωτογραφία χάνει κάποιο ποσοστό της σπουδαιότητάς της.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που συμπεριλαμβάνεται και ο χώρος που πλαισιώνει την εικόνα, τότε η δεδομένη εικόνα (ή εμπειρία) αποκτά ένα διαφορετικό πλαίσιο αναφοράς. Το άτομο ταυτίζεται σε μικρότερο βαθμό με την εικόνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε την εμπειρία. Απλά, στοχεύουμε στην κατανόηση του γεγονότος ότι όλες οι οπτικές γωνίες μας είναι υποκειμενικές ανάλογα με τον τρόπο που θέλουμε να αντιληφθούμε ή να δούμε τα πράγματα.
Αυτό μπορείτε να το καταλάβετε ακόμη καλύτερα όταν πάτε στον κινηματογράφο. Όταν βλέπετε μια ταινία, παρατηρήστε ότι όσο πιο πολύ συγχωνεύεστε με την ιστορία τόσο πιο αληθινή και συναρπαστική γίνεται. Ωστόσο, αν παρατηρείτε και το πλαίσιο της οθόνης πάνω στην οποία προβάλλεται η ταινία, θα διαπιστώσετε ότι χάνεται ένα μέρος της όλης φόρτισης. Με λίγα λόγια, όταν συμπεριλαμβάνετε το χώρο (στον κινηματογράφο του μυαλού σας), η ταινία ή η εικόνα χάνει μέρος της σπουδαιότητάς της. Στην ουσία, τη βλέπετε πλέον σαν ταινία, παρά σαν δοσμένη πραγματικότητα.
Όλες οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι συσχετισμοί, οι εικόνες και οι εμπειρίες συμβαίνουν στα πλαίσια κάποιου χώρου. Ο χώρος, παρ' όλο που είναι το κοινό σημείο αναφοράς των βιωμάτων, παραμένει ελάχιστα αναγνωρισμένος επειδή έχουμε την τάση να συγχωνευόμαστε με την εικόνα ή την εμπειρία και έτσι χάνουμε την προοπτική του χώρου που τις υποστηρίζει. Ο χώρος εξυπηρετεί την ακόλουθη σημαντική λειτουργία: μας επιτρέπει να τοποθετούμε τις εμπειρίες, τις εικόνες και την εσωτερική μας γνωσιακή πραγματικότητα. Ο χώρος είναι ο σταθερός παράγοντας. Ό,τι αναδύεται και εξαφανίζεται μέσα στο χώρο είναι πρόσκαιρο.
Για παράδειγμα, παρατηρώντας τα αστέρια του γαλαξία, φανταστείτε ότι μπορεί να είναι σωματίδια που πλανώνται στο διάστημα. Στις εσωτερικές μας εμπειρίες μπορούμε να παρακολουθήσουμε τα δικά μας αστέρια ή σωματίδια (σκέψεις) που πλανώνται. Πρόκειται για κείνες τις σκεπτομορφές που περιστασιακά αρπάζουμε και λέμε "αυτός είμαι εγώ". Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση που επιτρέπουμε την ταύτιση με μια συγκεκριμένη σκεπτομορφή.
Αν διευρύνουμε το οπτικό μας πεδίο ώστε να συμπεριλάβουμε και το χώρο, τότε και πάλι είμαστε σε θέση να δούμε τα επιμέρους τμήματα (σωματίδια) ή τις σκεπτομορφές που πλανώνται στο διάστημα. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να επιλέξουμε τον τρόπο που θα βιώσουμε αυτή την πραγματικότητα, ή, αν θέλουμε, μπορούμε να την αφήσουμε να εξαφανιστεί μέσα στο χώρο.
*Από το βιβλίο "Κβαντική συνειδητότητα", Stephen Wolinsky, εκδ. Έσοπτρον.
**Ο Stephen Wolinsky, Ph.D, είναι κλινικός ψυχολόγος. Το 1985, μετά από πολλά χρόνια προσωπικής αναζήτησης γύρω από το ερώτημα "τι είμαι", και αφού είχε ζήσει στην Ινδία για περίπου 6 χρόνια, εφηύρε την Κβαντική Ψυχολογία, έναν σύγχρονο κλάδο της Ψυχολογίας που συνδυάζει ψυχολογία, κβαντική φυσική και πνευματικές διδασκαλίες. Είναι μαθητής του Ινδού σοφού Νισαργκαντάττα Μαχαράτζ, από τον οποίο και διδάχθηκε την "εξερεύνηση του Εαυτού" (Self Enquiry).
Διαβάστε επίσης:
