Κανείς δεν μπορεί να βρεθεί μέσα στις σκέψεις και στα λόγια του άλλου. Αυτό σημαίνει ότι όταν κάποιος απευθύνεται σε εμάς χρησιμοποιώντας το όνομά μας ή κάποιες προσωπικές αντωνυμίες (εσύ, εσένα, σου), τα λόγια του δεν μας αγγίζουν, αλλά απλά προσδιορίζει έτσι την κατεύθυνση προς την οποία εκφράζει το περιεχόμενο του νου του.
Αν κάποιος μας βρίσει, ή μας μιλήσει επιθετικά ή υποτιμητικά, και χρησιμοποιήσει μέσα στην πρότασή του κάτι "δικό μας" (το όνομά μας, ή μια προσωπική αντωνυμία), σχεδόν όλοι μας θα νιώσουμε την ανάγκη να αντιδράσουμε. Αν όμως λείπει το στοιχείο που κάνει το περιεχόμενο του λόγου του άλλου "δικό μας" (προσωπικό), τότε δεν θα αντιδράσουμε και θα ακούσουμε αυτό που μας λέει ως παρατηρητές.
Ακριβώς το ίδιο ισχύει και με την απόρριψη και την αποδοχή. Αν ένας άντρας προσεγγίσει μία γυναίκα και η γυναίκα τον απορρίψει, η απόρριψή της δεν δηλώνει τίποτα για εκείνον, αλλά δηλώνει μόνο κάτι για τα κριτήριά της και τα γούστα της. Αν ο άντρας προσωποποιήσει τη στάση της γυναίκας, σημαίνει ότι ταυτίζεται με την ερμηνεία που δίνει για τα κριτήριά της, δηλαδή τα χρησιμοποιεί για να αντλήσει την αίσθηση της ταυτότητάς του από αυτά (αν αξίζει ή δεν αξίζει, αν είναι καλός ή δεν είναι καλός, αν είναι ωραίος ή δεν είναι ωραίος, κ.τ.λ).
Η προσωποποίηση είναι αυτή που κάνει όλη τη διαφορά. Και η προσωποποίηση εκφράζεται μέσα από την ταύτισή μας με τις σκέψεις (τον νου), για ένα γεγονός, μία κατάσταση ή έναν άλλον άνθρωπο. Χωρίς την προσωποποίηση γίνεται ολοφάνερο ότι η πραγματικότητά μας και η πραγματικότητα του άλλου είναι δύο διαφορετικά και ξεχωριστά πράγματα.
Η αντίδρασή μας απέναντι στην επιθετικότητα των άλλων που εκφράζεται με λέξεις και εμπεριέχουν το όνομά μας ή προσωπικές αντωνυμίες, είναι άσκοπη και αποτελεί έναν από τους βασικούς παράγοντες που μολύνουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν ωφελεί να αντιδράμε σε μια σκέψη που εκφράζει κάποιος άλλος και η οποία εμπεριέχει κάποιες λέξεις με τις οποίες ταυτιζόμαστε (όπως είναι το όνομά μας). Εκτός και αν πρόκειται για μια κατάσταση όπου ο άλλος εκφράζει αληθινές επιθετικές διαθέσεις που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την ακεραιότητα του σώματός μας, οποιαδήποτε άλλη αντίδρασή μας που εμπεριέχει την ανάγκη για άμυνα δηλώνει μόνο ότι βρισκόμαστε στην ασυνείδητη κατάσταση της ταύτισης.
Δεν αποκλείεται να χρειαστεί να δώσουμε κάποιες διευκρινήσεις ή πληροφορίες για μία κατάσταση (αν αυτό κριθεί απαραίτητο), αλλά δεν υπάρχει ανάγκη για άμυνα γιατί δεν κινδυνεύουμε από τις σκέψεις και τα λόγια του άλλου. Η άμυνα είναι περιττή από τη στιγμή που δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος. Και πραγματικός κίνδυνος είναι αδύνατον να υπάρξει όταν κάποιος κατευθύνει προς εμάς το περιεχόμενο του νου του.
Αν γίνει αυτό κατανοητό, μπορεί να μας γλιτώσει από πολλή δυσφορία, συγκρούσεις και αρνητικά συναισθήματα, όπως θυμό ή αγανάκτηση. Θα σταματήσουμε να προσπαθούμε να υπερασπιζόμαστε την αίσθηση του εαυτού μας και την αξία μας, πράγματα που εκ φύσεως δεν μπορούν να απειληθούν από τις σκέψεις ή τα λόγια κάποιου άλλου, αφού ο εαυτός και η αξία δεν υπάρχουν καν ως αντικειμενικές οντότητες - δημιουργούνται μόνο από την ταύτιση με κάποιες σκέψεις. Αυτό που προέρχεται από τον άλλον υποδεικνύει μόνο τη δραστηριότητα του νου του. Δεν έχει τη δύναμη να μας επηρεάσει, εκτός και αν το προσωποποιήσουμε.
Νίκος Μπάτρας
Διαχειριστής www.aytepignosi.com
Διαβάστε επίσης:
