Το απόφθεγμα της ημέρας
"Μην προσπαθείτε να είστε τέλειοι. Δεν υπάρχουν τέλειες προσωπικότητες. Ούτε οι σοφοί είναι τέλειοι. Και μη νομίζετε ότι αν είστε καλός με όλους, θα αρέσετε σε όλους. Δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ τέτοιος άνθρωπος."
~Μούτζι

Παρατηρώ και νιώθω: η σωστή στάση απέναντι στα συναισθήματα

Η επίγνωση είναι σαν ένας άδειος χώρος. Το γεγονός ότι κάποιος αισθάνεται πρώτα ένα συναίσθημα, σημαίνει ότι η επίγνωση έχει ήδη επιτρέψει στο συναίσθημα αυτό να έρθει στην επιφάνεια.

Αλλά μετά έρχεται ο νους που το κρίνει ως αρνητικό και το καταπιέζει. Αντί να λέμε "καλωσόρισε το συναίσθημα", πιο σωστό είναι να λέμε "επίτρεψε στο συναίσθημα να υπάρξει", γιατί το "καλωσόρισε" δηλώνει κάτι το ενεργητικό, ενώ η επίγνωση δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα, απλά επιτρέπει στα συναισθήματα να υπάρξουν και να βγουν στην επιφάνεια.

Αυτή η αποδοχή δεν είναι μια νοητική δραστηριότητα. Δεν είναι κάτι που κάνουμε, είναι κάτι που είμαστε. Είμαστε αυτή η αποδοχή. Η φύση της επίγνωσης είναι η απόλυτη αποδοχή, η δεκτικότητα, η παντελής απουσία κάθε αντίστασης. Δεν χρειάζεται καν να μάθουμε να είμαστε έτσι, ή να εκπαιδεύσουμε την επίγνωση για να είναι δεκτική. 

"Παρατηρώ και νιώθω", αυτή είναι η φύση της επίγνωσης και αυτή είναι η σωστή στάση απέναντι στα συναισθήματα. Η επίγνωση δεν έχει καν κάποιο κίνητρο για να εξαφανίσει τα συναισθήματα. Μόνο ο νους είναι αυτός που λέει "δεν μου αρέσουν, θέλω να τα εξαφανίσω και για να τα εξαφανίσω πρέπει πρώτα να τα αποδεχτώ".

Υπάρχει ένας τρόπος για να δούμε αν είμαστε όντως ειλικρινείς ότι δεν προσπαθούμε να εξαφανίσουμε ή να καταπιέσουμε τα συναισθήματα. Ο τρόπος αυτός είναι να κάνουμε την ερώτηση στον εαυτό μας "θα μπορούσα να ζήσω με αυτό το συναίσθημα για όλη μου τη ζωή;" Η απάντηση πρέπει να είναι "ναι". Αν η απάντηση είναι "όχι", σημαίνει ότι προσπαθούμε να αποδεχτούμε τα συναισθήματα με σκοπό να τα εξαλείψουμε. Και αυτό είναι ένα σημάδι που δείχνει την παρουσία του ξεχωριστού εαυτού, του Εγώ.

Τα συναισθήματα αυτά έχουν συσσωρευτεί εξαιτίας του Εγώ και θα φύγουν μόνο όταν τα αποδεχτούμε πλήρως έτσι όπως είναι, χωρίς να προσπαθεί πάλι το Εγώ να απαλλαγεί από αυτά. Είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο, χρόνια. Αλλά η απόλυτη επίγνωση και αποδοχή σιγά σιγά μειώνει την πυκνότητα αυτών των συναισθημάτων και καθαρίζει το σώμα από τα απομεινάρια του παρελθόντος.

*Από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Ρούπερτ Σπάιρα