Το απόφθεγμα της ημέρας
"Μην προσπαθείτε να είστε τέλειοι. Δεν υπάρχουν τέλειες προσωπικότητες. Ούτε οι σοφοί είναι τέλειοι. Και μη νομίζετε ότι αν είστε καλός με όλους, θα αρέσετε σε όλους. Δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ τέτοιος άνθρωπος."
~Μούτζι

Χρειάζεται θάρρος και αυτεπίγνωση για να διακρίνουμε την αυθεντική μας φωνή

Αυτό που επιδιώκουν στη ζωή τους όλοι οι άνθρωποι είναι μια αίσθηση ασφάλειας και τάξης. Κάτι που να είναι γνωστό και να τους προστατεύει. Να παρέχει μια αίσθηση οικειότητας.

Η προσωπική μας ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες διαδικασίες. Είναι οι συνήθειές μας, τα πιστεύω μας, το πολιτικό κόμμα που υποστηρίζουμε, η θρησκεία μας, τα ήθη και τα έθιμα. Όλα αυτά είναι μηχανικές διαδικασίες που με έναν μαγικό τρόπο, όπως στα παραμύθια για μικρά παιδιά, διώχνουν την εσωτερική μας αβεβαιότητα και εξορκίζουν τους φόβους μας. 

Όταν ξυπνάμε το πρωί ξέρουμε ποιοι είμαστε, ποια είναι η ζωή μας και τι πρέπει να κάνουμε. Υπάρχουν προγραμματισμένες διαδικασίες για τα πάντα. Γέννηση, κοινωνικές επαφές, γάμος, θρησκεία, εργασία, οικογένεια, θάνατος. Έχουμε δημιουργήσει έναν μικρό περίβολο, τοποθετήσαμε εκεί μέσα τα «παιχνίδια» μας, που είναι τόσα πολλά και πειστικά, ώστε δεν μπορούμε να αποσπάσουμε την προσοχή μας από όλα αυτά, ή δεν θέλουμε, γιατί φοβόμαστε ότι έξω από τον περιφραγμένο αυτό χώρο παραμονεύει το χάος.


Όταν όμως κάποιος επιθυμεί να γνωρίσει τον κόσμο, πρέπει να φύγει από το μικρό του χωριό. Πώς θα γνωρίσουμε την αλήθεια για την ζωή, τον θάνατο, τον εαυτό μας, όταν έχουμε αποδεχθεί τις απόψεις των άλλων, που δεν είναι δικά μας βιώματα, ούτε δικά τους, αλλά παπαγαλισμοί. Το συμπέρασμα επομένως είναι απλό. Όλα αυτά πρέπει να τα πετάξουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι πράγματα που άλλοι θέλησαν να δουν για λογαριασμό μας. Δεν λειτούργησαν τα δικά μας μάτια και η δική μας καρδιά.
 

Φανταστείτε δύο παιδάκια να παίζουν. Περνάνε καλά, διασκεδάζουν και στο τέλος αγαπιούνται. Έρχονται μετά οι δάσκαλοι και τους λένε για την ιστορία. Αν τα παιδάκια ανήκουν σε διαφορετικούς λαούς, που έχουν διαφορές, δεν το γνωρίζουν. Τους το μαθαίνουν οι καλοθελητές. Μετά έρχονται οι παπάδες και τους λένε για τις θρησκείες τους, που η μια κατηγορεί την άλλη ως πλάνη και κακό. Τα παιδιά βέβαια δεν έχουν ούτε θρησκεία ούτε καταγωγή, γι' αυτό καταφέρνουν να δημιουργήσουν καλές σχέσεις μεταξύ τους. Όταν μάθουν για όλα αυτά θα αρχίσουν να μισούνται. Θα έρθουν κατόπιν διάφοροι βλοσυροί τύποι, εκπρόσωποι της «ηθικής», της κοινωνικής τάξης και του καθωσπρεπισμού οι οποίοι θα βεβηλώσουν την αθώα ψυχή τους, διδάσκοντάς τους τον «σωστό» τρόπο ζωής. 

Το αποτέλεσμα θα είναι μετά από μερικά χρόνια, τα παιδιά αυτά να μην γνωρίζουν τι πραγματικά αισθάνεται και θέλει η καρδιά τους. Θα έχουν χάσει την επαφή με τον εαυτό τους. Όταν κάποτε η αληθινή τους φύση επαναστατήσει και διεκδικήσει τα δικαιώματά της, θα νοιώθουν ενοχές, διότι αυτά που πηγάζουν από μέσα τους δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που τους έχουν επιβάλει οι άλλοι.

Χρειάζεται μεγάλο θάρρος και αυτεπίγνωση για να κατορθώσουμε να ξεδιαλύνουμε μέσα μας τι είναι δικό μας και τι όχι. Προκειμένου να σχηματίσουμε έστω και μια απλή γνώμη για κάτι, χωρίς καν να προβούμε σε εξωτερικές πράξεις, θα δώσουμε μάχη με τον εαυτό μας. Θα αφυπνιστούν μέσα μας ανασφάλειες, φόβοι, ενοχές, συνήθειες, προπαγάνδες, προσηλυτισμοί, επιστημονικές θεωρίες, «ηθικές» αξίες, αυτοδικαιώσεις κ.λ.π. που θα μας ωθήσουν να βολευτούμε με τα ήδη γνωστά.

Δεν νομίζω ότι υπάρχουν αποτελεσματικές τεχνικές προκειμένου να γίνουμε ο εαυτός μας. Πρέπει να συγκεντρώσουμε το απαραίτητο θάρρος και αυτεπίγνωση για να διακρίνουμε μέσα μας τις ξένες επήρειες, τις συνήθειες, τους φόβους και τις ενοχές μας, δηλαδή τις ξένες φωνές. Αν καταφέρουμε να δούμε το ξένο μέσα μας, τότε θα μπορέσουμε να βρούμε το δικό μας, ασφαλώς μετά από πολλές περιπέτειες.

*users.spark.net.gr/~thalis

Διαβάστε επίσης: